15-8-2008: de laatste dag dat ik me écht gelukkig voelde. Dat klinkt dramatisch maar is realiteit. Heel misschien komen er nog dagen waarop ik me wéér zo blij voel maar voorlopig komt er een hoop kou, wind en regen aan dus ik ben bang dat ik nog een paar maanden geduld moet hebben. We gaan wel weer naar Barcelona en daar heb ik heel veel zin in. Ik probeer vrolijk te zijn en vaak gaat het moeiteloos maar de laatste tijd voel ik de tijdbom in mijn lijf harder tikken, niet meer zo rustig op de achtergrond als daarvoor. Ik ben dan ook weer begonnen met 'te doen wat gedaan moet worden' en ook al zijn dat dingen die met mijn einde te maken hebben, ik heb er soms best lol en zin in

Zomer 1961: de allereerste foto die van mij gemaakt is terwijl ik bij mijn vader op schoot zit. Twee verhaaltjes hieronder zie je de complete foto. Mijn vader is nu 81 en hij is degene waar ik al mijn hele leven heel veel van hou. Mijn vader is de goedheid zelve, altijd geweest. Vroeger deed hij alles voor ons, had 3 banen om het gezin draaiend te houden. Later werden wij collega's op de Indelingsraad van Defensie en het was erg fijn om hem daar zo vaak te zien. In de tachtiger jaren zat hij in de organisatie van feestjes in Amicitia Den Haag. Daar kwamen altijd heel veel mensen op af en er waren altijd optredens van bands uit die tijd (Nick McKenzie enzo...). Ik vond het altijd prachtig om hem te zien jiven! Die periode was volgens mij de leukste tijd uit zijn leven. Hij is in de loop der jaren steeds rustiger geworden en hij zegt niet zo veel meer, steeds minder en minder. Hij loopt langzamer, met een stok, soms met een rollator. Het enige wat niet is veranderd, is zijn eetlust. Dat heb ik dus van mijn vader want ook aan mijn eetlust mankeert niets

9 oktober 2008: we hebben twee tomaten geplukt in de hoop dat ze thuis wél rood willen worden. In de kas aan de struik zitten er nog veel meer en allemaal even glanzend groen als deze maar rood worden, ho maar! Zelfs geen vleugje licht oranje! Een granny smith appeltje zou jaloers worden van deze mooie kleur. Ik heb dan ook veel te laat de zaadjes in de grond gestopt want ik was veel te druk met mijn bankje. Weer wat geleerd voor volgend jaar (ja, ik blijf positief) dus dan ga ik in het voorjaar al aan de slag. We hebben ook paprika's die eigenlijk oranje moeten worden maar ze zijn nu nog zo klein als dikke augurkjes maar geduld is een goede zaak en met groene paprika's kan ik wel wat inde keuken, maar of ik ook een recept zal vinden voor groene tomaten?

Zomer 1961: we waren zo te zien een dagje in Bennekom bij mijn oom Joop (die zal de foto wel hebben gemaakt) en tante Elly waar mijn oma bij inwoonde. Volgens mij v.l.n.r. op de achtergrond: Oma (moeder van mijn vader), tante Elly (zus van mijn vader), mijn moeder en mijn vader met mij op schoot. Dan v.l.n.r. neef René, nichtje Inge, neefje Roland, nicht Heddy en broer Jeffrey en op de voorgrond mijn broer Humphrey, neef Rolf en broer Stanley. In die tijd kwamen we best vaak in Bennekom maar ook in Ede want daar woonden ook ooms, tantes, neefjes en nichtjes maar dan van mijn moeder's kant. Dan zitten mijn zus Jessica en broertje Barry nog in de pijpleiding want zij kwamen pas in 1962 en 1965. We hebben met zijn achten in een piepklein flatje gewoond aan de Hendrick de Keyserweg en toch heb ik daar leuke herinneringen aan, maar toen we in 1966 gingen verhuizen naar een eengezinswoning aan de Frederik van Eedenlaan was dat toch ook wel erg leuk. Ik heb daar tot mijn zestiende jaar gewoond, toen ging ik het huis uit. Misschien een beetje jong maar ik was dan ook heel snel zelfstandig. Mijn ouders wonen er nog steeds en worden voornamelijk door Jessica, Kim en Mandy geholpen met boodschappen doen, doktersafspraken en andere uitstapjes. Gelukkig wonen we bijna allemaal in de buurt en is het erg gezellig als we elkaar treffen in ons ouderlijk huis, vooral rond etenstijd

Voorjaar 1962 maar het kan ook zomer of najaar 1963 zijn: ik ben met mijn familie in Blijdorp (denk ik) en wordt gedragen door mijn tante Peggy. Je kunt zien dat ik erg blij ben, zeg maar zorgeloos, en dat ik nog geen idee heb van wat me te wachten staat qua school, werk, liefde en ziek zijn. Dit was een van de gelukkigste perioden in mijn leven en ik kan niet anders zeggen dat ik onwijs trots ben op mijn ouders dat zij zes kinderen hebben gekregen en hebben opgevoed tot beschaafde wezens. We zijn allemaal goed terechtgekomen en hebben bijna allemaal een goed contact met elkaar. De band met ooms en tantes is in de loop der jaren veel minder geworden, tot nul ongeveer, maar dat is logisch als je zelf een leven opbouwt. Maar als ik dan deze foto zie dan vind ik het heel leuk dat ik binnenkort onder andere deze tante weer zal zien op de tantes en nichtendag van de familie Vaessen-Driessen, en daar verheug ik me heel erg op!

zomer 1988: ik was 29 en in de bloei van mijn leven. Dit vind ik een van mijn mooiste foto's hoewel André altijd erg moet lachen om mijn Dolly Dots hoofd. Ik was gewoon hartstikke modern en volop aan het genieten van het leven maar André was toen pas 18, zat nog te blokken op het VWO en was nog helemaal niet op zoek naar mij, de vrouw van zijn leven! Ik zal eens een foto scannen van hem uit 1988, dan gaan we eens kijken wie er het laatst lacht, hahaha!!!

15-8-2008, onze trouwdag: ik was die dag de gelukkigste vrouw op de hele wereld, en eigenlijk ben ik dat nog steeds, hoe raar dat ook klinkt voor iemand die ongeneeslijk ziek is. Zeker nu ik 'bijna geen last meer heb' van de bijwerkingen van Tarceva en dagelijks leef van de liefde zul je mij niet horen klagen. Tegen de tijd dat ik echt ernstige klachten krijg zal ik vast veel minder vrolijk zijn, maar nu geniet ik volop van het leven wat nog voor ons ligt. Vorig jaar zagen wij het veel minder zonnig in dan nu, ook al is er qua diagnose en prognose niets veranderd, maar het is gewoon waar: alles went, dus hebben André en ik nu het plan om volgend jaar op 15 augustus weer een feestje te geven. Hoop doet leven, toch? 

1971: maar dat is een gok want ik denk dat ik op deze foto ongeveer twaalf ben. Ik mocht met een bevriende familie mee naar een bos en de vader des huizes had een indrukwekkend fototoestel en talent voor het vinden van mooie achtergronden. Toen ik de foto voor het eerst zag was mijn eerste reactie: wat een mooie boom maar wel jammer dat ik er voor sta. Nu kijk ik er anders tegenaan; ik sta er op als een beetje houterige blakende bijna-tiener en de blik in mijn ogen is een mengeling van verlegen en brutaal. Dat laatste ben ik nog steeds hoewel ik in uitzonderlijke gevallen ook nog wel eens verlegen kan worden, maar dat ziet alleen André. Hij kan soms een tijdje zo naar me staren dat ik er verlegen van word. Best schattig vindt hij dat

9 augustus 2008: samen op de foto met Nicolette, mijn vriendin door dik en dun en weer en wind. Wij kennen elkaar nu bijna 20 jaar en al die jaren, maar met name het afgelopen jaar, is zij een echte vriendin voor mij. Ze is onze weddingplanner en ze heeft het er maar druk mee. Daarnaast bakt ze onze bruidstaart én ze heeft mijn vrijgezellenuitje georganiseerd, dus ze heeft niet echt stilgezeten de laatste weken. En ze heeft ook nog een man, een kind én een baan. Er zijn mensen die doen lief maar Nicolette ís lief, en dát is het grote verschil!

2006: ik kocht dit Delftsblauwe spaarvarkentje bij De Porceleijne Fles met de bedoeling om het stuk te slaan voor een mozaïekwerk. Iedereen die het zag vond het zonde en zielig om zo'n mooi ding zomaar kapot te slaan. Ik heb er in totaal dan ook 3 gekocht. Nina heeft de eerste geadopteerd (overgenomen voor 5 euro), de tweede staat bij me thuis (ik kon het ook niet over mijn hart verkrijgen om met een hamer...) en dit is dus de derde. Tuinbuurman Dick heeft hem netjes in stukken gezaagd en nu steekt hij met kop en kont uit mijn mozaïekbankje en vind ik dit het allerleukste deel van mijn hele bankje. Nu maar hopen dat hij weer, wind en winter overleeft

zomer 1987: met zijn allen op de foto. Dit is de familie van mijn moeders kant. De namen zijn Vaessen, Driessen, Markus, Kooiman, van Hek, Wouda en een naam die ik niet mag noemen. Zeven personen van de foto zijn er niet meer, of ik moet iets gemist hebben, en ruim voordat de foto gemaakt werd waren opa John en tante Emma al overleden. Met de meeste familieleden heb ik geen contact meer, hoewel er nu via Hyves wel weer een paar nichtjes boven water zijn. Binnenkort organiseer ik een tantes- en nichtjesdag bij ons in de tuin dus dan kunnen we elkaar eens goed bekijken na 20 jaar en misschien inspireert dat wel tot een grotere reünie

28 mei 2008: mijn grote liefde André zoals ik hem graag zie: in de tuin, aan de telefoon (privégesprek zo te zien), met een roos in zijn hand (voor mij denk ik) en op tafel zijn gehoorbeschermer voor als hij gaat houthakken, hoewel dat niet helemaal klopt met de outfit die hij aanheeft. Het is droog, er brandt een lekker vuurtje op tafel, we hebben thee gedronken en ik ben in de buurt want mijn telefoon ligt op tafel en ik maakte de foto. Ik ben hartstikke gek op hem en ontzettend trots dat ik zijn grote liefde ben. In de afgelopen tien jaar is hij wel een stuk grijzer geworden (door mij denk ik) maar het staat hem hartstikke goed. Ik vind André onwijs lief, leuk en lekker. We knuffelen en kroelen heel veel, hebben dezelfde humor en kunnen samen héél gek doen (vooral rare dansjes, en dat is dan echt niet geschikt voor publiek want zelfs Pippi kruipt al weg van pure schaamte). Volgens mij ben ik verliefd

31 oktober 1962 en ik mocht bruidsmeisje zijn bij Oom Hans en tante Tineke. Binnenkort ben ik zelf de bruid maar ik zal er niet zo slank, charmant en stijlvol uitzien als mijn tante op deze foto. André en ik gaan vrij casual 'ja' zeggen tegen elkaar. Hoewel ik nu wel vind dat ik er erg schattig uitzie in een wit jurkje. Mmmmm, misschien toch nog even een beetje gaan shoppen voor zo'n paar witte sokjes

mei 1998: André en ik hadden een welles-nietes-relatie. Eigenlijk geen relatie maar we zagen elkaar iedere week en later iedere dag. We konden niet van elkaar afblijven en konden niet zonder elkaar. En maar ontkennen hè? Ik kookte erg lekker en we vonden elkaar erg lekker maar nóg wilden we eigenlijk niet verder met elkaar. Stom hè? Gelukkig kwamen we er achter dat we eigenlijk een heel leuk setje zijn en sindsdien zijn we helemaal heppie de peppie met elkaar. Na 10 jaar en ook nu ik ziek ben en er echt niet altijd even florissant bij loop kijkt hij altijd naar me alsof ik de mooiste en de liefste ben van de hele wereld. Dat ben ik voor hem waarschijnlijk ook en dat maakt mij heel gelukkig! En ik zou met niemand op de wereld van leven willen ruilen,óók niet als ik daardoor beter zou zijn

zomer 2002: tijdens de verbouwing van het Bagijnhof. André liet mij leuke klusjes doen zoals zagen, schuren en isolatiemateriaal snijden. Soms vond ik het echt niet leuk want ik zat altijd onder het stof. Ik had wel eens de behoefte om in een jurkje te flaneren maar dat duurde nooit lang want er moest geklust worden. We hebben leuke tijden beleefd daar op zolder maar ook minder leuke maar over het algemeen heb ik er een goed gevoel aan overgehouden. Ik vind klussen nog steeds leuk, het is alleen jammer dat er niet veel te klussen valt. Het mozaïekbankje metselen vond ik erg leuk om te doen maar samen (met regelmatige hulp van schoonouders) een huis verbouwen vond ik stoer. Het huis is direct na de verbouwing verhuurd en alles ziet er nog steeds netjes uit. Toch knap van ons

zomer 1979: ik werkte bij Nutricia in Zoetermeer op de afdeling facturering. Ik was 20 jaar en behoorlijk kippig, vandaar die grote bril. Hoe groter hoe beter was hartstikke hip in die tijd ook al rustte het montuur op mijn wangen. Die jurk heeft mijn oma Djien voor mij meegenomen uit Indonesië en ik droeg hem vaak en graag die hete zomer. Ik woonde toen met Joop samen in Zoetermeer in een vierkamer appartement. Ik ben nu 29 jaar verder maar heb nooit meer zoveel woonruimte gehad als toen in Zoetermeer. We zijn er weer vertrokken uit pure heimwee naar Delft en daar heb ik nooit spijt van gehad

8 mei 2008: Gerrit kwam langs om foto's te maken van ons in onze tuin voor de trouwkaart. Op deze foto is de vijver nog zo troebel als erwtensoep en staat er nog niet zoveel in bloei als nu (21 juni), maar de boodschap is duidelijk: dit is onze tuin, hier zijn wij blij en hier trouwen wij! Op 15 augustus om 15.00 uur om precies te zijn. Op de foto lijkt de tuin kleiner dan hij in werkelijkheid is. We gaan proberen om met 60 tot 65 personen te proosten en te feesten. De selectie maken was best moeilijk want we wilden wel het dubbele aantal personen uitnodigen maar dat is helaas niet mogelijk op deze beperkte ruimte. En nu maar hopen dat het weer meezit

juni 2004: ik was met Anita en Angelique op vakantie in Marmaris (Turkije) en het was heerlijk! We deden niet veel meer dan op een strandbed liggen (onder een parasol!), regelmatig omdraaien, verse jus d'oranges en broodjes bestellen, beetje dobberen op zee en lekker uit eten! We zijn ook een keer naar een marktje geweest en Angelique en ik zijn een paar keer gaan stappen (was erg leuk, dat weet ik nog) terwijl Anita aan de boemel was met haar vriendje. Ik miste André wel, dus ik heb een paar keer met hem gechat vanuit een internetcafé en gebeld met Angelique's telefoon. Een week later kwam hij ons weer ophalen van vliegveld Maastricht (ja ja, lekker logisch vanuit Delft, maar wel goedkoop, denk ik, want waarom...) en toen zag ik hem vanuit de verte heel enthousiast zwaaien met Pippi op zijn arm! Toen was ik helemaal blij dat ik er weer was. Dat was gelijk mijn laatste vakantie zonder André en zeker nu wil ik geen dag meer zonder hem zijn

mijn longen: links in 2005 en rechts in 2007: ik heb een duidelijke omschrijving gevonden van wat ik nu eigenlijk heb: bronchioloalveolaircelcarcinoom (BAC) is een tumor die in het longweefsel ontstaat. Het is een weinig voorkomende longtumor, waarvan roken zeker niet de oorzaak is. Deze BAC komt iets vaker bij vrouwen dan bij mannen voor en ook vaker bij niet-rokers dan bij rokers. De benaming is een beschrijving van hoe de tumor eruit ziet. Hij groeit langs de kleinere luchtwegen (bronchiolen) en langs de longblaasjes (alveoli). De tumor wordt geclassificeerd onder de niet-kleincellige carcinomen, subtype adenocarcinoom. Hier is het BAC dan een sub-subtype van. De tumor kan plaatselijk voorkomen en is dan met een operatie in een groot aantal van de gevallen te verhelpen. Soms komt de tumor ook over een groot gedeelte van een long voor en in enkele gevallen in beide longen (bij mij dus...). In deze gevallen is behandeling met chemotherapie in zijn algemeenheid niet succesvol, wel zijn er een aantal patiënten beschreven die goed reageerden op Erlotinib (Tarceva)   ik dus :) hoewel ik er ook van overtuigd ben dat mijn positieve kijk en levenswijze zeker bijdragen. Tarceva en ik versterken elkaar zodat ik misschien nog een tijdje meekan!

1988, 1992, 1996? Geen idee, want de allerliefste van de hele wereld, mijn oma, zag er altijd zo uit. Wij kenden haar niet anders dan achter het fornuis de lekkerste gerechten aan het koekenbakken. Iedereen hield ontzettend veel van oma 'Djien' en het is dan ook niet gek dat vooral Jessica en ik heel wat keren vanuit Delft naar haar toe zijn gereden toen ze ziek was en in een verpleeghuis in Wageningen terecht kwam. Niemand op de hele wereld was zo onbaatzuchtig, lief, geduldig, zorgzaam, gul en tevreden als ons omaatje (ze kwam net tot mijn schouders denk ik). Ze was helemaal niet gelukkig in de laatste fase van haar leven in dat tehuis ook al maakte ze er het beste van. Mijn nicht Inge, neef Roland en mijn tante Elly woonden daar in de buurt en hebben zich volledig ingezet om het toch nog een beetje leuk te maken voor oma, maar zij wilde eigenlijk alleen nog maar naar Hugo, de opa die ik nooit heb gekend. Ik hoop dat mijn oma nu wel gelukkig is

Dit is Pingu: een schattig pinguïnetje die allerlei avonturen beleeft in en op het ijs ergens op de zuidpool (denk ik). Tot voor kort iedere ochtend op tv maar daar zijn ze helaas mee gestopt. Nu ben ik helemaal weg van dit fimokleibeestje en zijn familie en vriendjes. Ik heb dan ook al 4 dvd's in huis maar heb er nog niet naar gekeken. Dat bewaar ik voor als ik een keer niet zo vrolijk ben. Pingu praat niet maar maakt altijd leuke geluidjes zoals "pupu" en "toetoe": lekker simpel, daar hou ik wel van. En hij heeft van die leuke flapvoetjes: als hij gaat lopen moet ik altijd erg lachen want zo loop ik ook een beetje, dat heb ik van mijn oma en van mijn vader. Geeft niks dus

26-2-2003: een paar uur na mijn ooglaserbehandeling lig ik in bed met de speciaal voor dit doel ontworpen zonnebril met daaroverheen nog een bril ter bescherming. De behandeling was een makkie en direct daarna zag ik álles. Drie uur later was de verdoving uitgewerkt en zag ik niets meer door de tranen die maar bleven stromen. Ik kon geen straaltje licht verdragen, zelfs niet de rode cijfertjes van mijn wekkerradio. André heeft me toen heel erg geholpen en zelfs 's nachts mijn ogen gedruppeld. Dat was heel erg lief want hij woonde toen op het Bagijnhof maar bleef voor deze gelegenheid bij mij slapen. Een paar lieve vrienden hebben mij die week gehaald en gebracht voor de controles. Mijn zicht werd langzaamaan beter en na een half jaar had ik goed zicht en tot vandaag ben ik dan ook erg tevreden. Ik zou het zo iedereen aanraden...

13 februari 1979: In Dordrecht op de verjaardag van André Kolopaking. Maar het kan ook Kerstmis 1978 zijn want ik zie kaarten hangen op de achtergrond. Die André was destijds Joop's beste vriend, en ik kreeg hem er gratis bij toen ik met Joop was. Hij was er dan ook altijd en meestal was dat erg gezellig. Hij had zelfs een eigen kamer toen ik met Joop in Zoetermeer woonde. Ik weet nog dat ik die dag een zwarte jurk aan had met een brede grijze suède riem en halfhoge grijze laarsjes. Toen liep ik er vrouwelijker bij dan nu want ik ben haast niet uit mijn regenlaarzen te slaan

Zomer 2006: Op deze foto poseren André en ik voor Peter Monteny, mijn ex. Hij was bij ons om foto's te maken van mij voor Kunztwerk. Ik had een paar persberichten geschreven en daar moest een plaatje bij. Ik vroeg hem na afloop ook nog even een paar foto's van ons te maken met deze als prachtig resultaat. Je ziet hier de liefde vanaf spatten. Wij waren toen ook heel erg gelukkig want we wisten nog van niets. Maar ook nu we weten dat ik geen lang leven zal hebben zijn we nog iedere dag blij met elkaar ook al zien we er nu niet meer zo zorgeloos uit als op deze mooie foto

12-5-2005: Dit was duidelijk tijdens een potje Catannen bij Jessica. Waarom we zo weemoedig in de camera kijken zal wel te maken hebben met het feit dat Johan toen net 3 maanden dood was. We probeerden ons te vermaken maar heel vaak had ik een dof gevoel van 'er klopt iets niet' terwijl Jessica daar continue mee liep. Dus we hebben het hier best naar ons zin (we deden in ieder geval erg ons best) hoewel dat op de foto niet zo lijkt. Er stond in ieder geval genoeg op tafel maar dat is eigenlijk altijd zo bij mijn zussie

Zomer 1965:  het is de kleuterschool of de eerste klas, dan ben ik hier een jaar of 5 misschien wel 6. Iedereen was gek op de juf, dus ik ook. Het enige wat ik me hiervan nog kan herinneren is dat ik daar heb leren klokkijken. En er was een soort tractortje of zo, meer weet ik niet. Ja, dat deze juf later in mijn poëziealbum heeft geschreven, dus ik ga haar naam opzoeken. Ik ben erg blij dat ik deze foto heb, ook al ken ik niemand meer die hier ook op staat

Oktober 1995: Ik was op vakantie met mijn vriendin Nicolette. We deden een rondreis Florida en de Bahama's. Op deze foto lig ik in een hangmatje op Paradise Island. Wat me nog heel goed is bijgebleven van dat moment, is dat ik, toen ik door de palmboombladeren naar de blauwe lucht keek, ik me een heel gelukkig mens voelde. En dat gevoel kreeg ik korte tijd later ook héél even nadat ik in een bassin een dolfijn mocht voeren; met een dode vis in mijn mond. Dat gevoel in die hangmat was toch nét iets prettiger

Mei 2007: ik was nog nooit naar De Keukenhof geweest. André had het geweldige idee om dan gewoon een keer te gaan maar dan héél vroeg; volgens mij kon je dan ook gratis ontbijt krijgen. Nou, ik heb een vreselijke hekel aan (zinloos) vroeg opstaan, maar voor een uitgebreid ontbijt (of een vakantie) kom ik wel, al is het krakend, mijn bed uit. Dus om zes uur in de ochtend zaten wij in de auto en het was hartstikke gezellig! Tot we bij De Keukenhof kwamen want wij waren niet de enigen met zo'n ontbijtbonnetje. We zijn dus eerst het park in gegaan en dat was heerlijk rustig. Mooie tulpen gezien die nog dicht zaten en hier en daar leuke foto's gemaakt. Toen iedereen zijn buikie rond had zijn wij ook het restaurant ingepiept (ze gingen al sluiten!) en hebben nog wat broodjes en beleg meegegraaid. We hebben alles heerlijk buiten in de vroege ochtendzon opgegeten. Soms moet je dus even doorbijten om iets leuks mee te maken, want dat was het!

Augustus 2007: In 1989 leerde ik Tineke kennen als de moeder van mijn toenmalige vriend Peter. We moesten even wennen aan elkaar want we zijn nogal verschillend. Zij vond mij maar een flapuit (en eigenlijk te oud voor haar zoon en och hemel, ik bleek ook nog een gescheiden vrouw!) maar al gauw vonden we elkaar erg lief. In het begin vond ik Tineke een deftige 'Beatrix', want zij en Henk stonden ons altijd uit te wuiven als we wegreden. Ons hondje Sacha was altijd welkom in hun huis en ze heeft daar dan ook heel wat van onze vakanties doorgebracht. Tineke en ik hebben nogal wat thee gedronken samen (mét een stukje chocola want dat vindt ze altijd zo lekker bij de thee), en soms stond ik vroeg op de stoep als ik toch niet meer kon slapen en zin had in een ontbijtje. Ik kon altijd bij hun aanschuiven. En zeker nu ik ziek blijk te zijn staat Tineke altijd voor me klaar. Bijna iedere zaterdag krijgen we soep. Soms komt ze het brengen, samen met Ruby hun hondje, soms halen wij het op of staat het al klaar bij hun voordeur. We hebben ook best wel eens een meningsverschil gehad maar daar zijn we altijd weer uitgekomen. Tineke is gewoon mijn allerliefste ex-schoonmoeder en ik ben erg blij dat wij vriendjes zijn gebleven nadat Peter en ik uit elkaar gingen. Ik ben ook erg blij dat zij en Henk vlakbij de tuin wonen in Delfgauw; dan komt ze lekker vaak langs!

22 maart 2005: dat weet ik wél zeker want ik was jarig en André kwam mij van mijn werk ophalen. We reden gelijk door naar het strand in 's Gravenzande. Hij had een lekker sapje en vers fruit meegenomen dus dat hebben we heerlijk opgesmikkeld in de beschutte duinen. We zijn gek op de zon dus al is het januari, februari of maart; zodra het kan zijn we buiten! Jammer dat ik niet in de zon mag met de medicijnen maar als ik een hoedje opzet gaat het best. Op de foto zie je hoe liefdevol André mijn hoofd kust. Dit is echte liefde! Zucht!

deze website wordt gesponsord door

de enige écht 

onafhankelijke organisatie

naar boven 

reageren?   

www.jnana.nl

www.ziggiez.nl

www.kuuksen.nl

www.youbedo.nl

www.voor-altijd.nl

www.zorgdrager.eu

taarten van Nicolette

www.senioren-respons.nl

www.handdoekhobby.nl

www.denieuwehypotheken.nl

www.kokenzonderdieren.blogspot.com